segunda-feira, julho 05, 2010

ODA A DIEGO DE GIRÁLDEZ

Formas… formas xogando na lareira
tentando saír dese papel de estraza
que as eleva máis ala da súa propia realidade.

Formas que transcenden a súa verdadeira
acadando significados ata a chegada da túa verba
agochados nun traxe de surrealidade.

“Un obxecto é un astro no espacio” – dixeches

e eu podo ver como este avanza amodo
polo ar, pola terra,
polo cadro tecido por esa mirada
a túa,

sempre doce e sinxela,

humildade nun pincel no que cabe toda a humanidade.

E síntome pequeno ante esa palabra que nace, berra e medra
contra esa anatomía que ti desvelas
co silencioso camiñar da herba.

E síntome pequeno, xa o dixen,
ante este ourive do mundo suspendido no tempo,
do espazo poético, do trazo ilimitado,
do verso debuxado,
co cabo termina por atraparme…

dentro do seu doce e sinxelo marco.

Sem comentários: