Non quero falar da denuncia, das dores. Consecuencias.
Fomos onte contar un conto, chulo, xeitoso, alí onde xogaban os rapaces. Xogaban na estrada dun venres pola tarde, xa sabedes, nunha desas rúas de detrás dos edificios altos. Finalmente atendemos nós para eles. E fun canear un pouco, recibín patadas que non doían; hoxe teño unhas poucas mazaduras.
E fomos onte á praia, estaba tempo, non coma hoxe. Que corpos de rapaces e rapazas, de machitos e princesas. Falabamos ben alto dos delitos dos ricos fachendosos poderosos, xa sabedes. E demos en mirar para eles, e que fermosos, que fermosas. E non tivemos máis remedio que nos amar namentres a xente ía da pouco marchando. Aínda teño na boca o sabor dos amorodos.
Hoxe estaría gostoso de vos falar un pouquiño do que doe a dor, de cómo esmaga a pobreza, daqueles que traballan nas fábricas dos zapatos e dos parasoles, e das pelotas de xogar ó fútbol, nenos, rapaces, mulleres. Non sei como hei de facer das nubes brancas, están dicindo caladiño que non podo xogar con eles. E teño onda min a chuvia compañeira; non sei que fala, di algo de corpos fermosos de mozos e mozas que non podo ver. Non sei como amar agora.
Abilio Rodríguez
Sem comentários:
Enviar um comentário