domingo, abril 30, 2006

7 días 7




Poema dedicado á xente que forma a Cova dos Ratos, ós que andan por alí, ós que estuveron e ós que virán. Sétimo aniversario polo que nos felicitamos dende O Sétimo Andar.


Son sete días á semana, sete notas, sete vellos foles pendurados para nos amosar que foron nosos e xa non son. Lembro ollos de brillos, hai moito, algunha vez me lembro de pasada. Estabamos doutro xeito baixo as estrelas, e sete días, non so foran sete, foran noites fora, fomos nós fuxindo con fame de versos.
Hoxe coma onte temos entre as mans tamén sete días sete con cada en súas horas que todos nós sabemos, no fondo, que non temos máis pobreza que non nos topar agora, e nos temos nós todos xuntos, acubillados, coma os ratiños da festa entón os aromas, os tactos, os viños e os foles nos multiplican en sete días sete de esperanzas.
Que non morran.
Sete bágoas, algunha cea, algún cantar, das bromas moitas as choqueiras e a nosa vida non só por pasa-lo rato, polos ratos, polas covas, polas mans e os ollos, polos bicos, cada hora en sete vidas en torno a sete mesas, sete anos, moita xente e todos nós agora, aquí, e de novo a vida, lonxe a morte, ou cerca.
E a sotavento das estrelas sete mares.

Abilio.


Xela Arias


Unha copa, un fresco, o cine.
Un cigarro alabarado,
Os pés na area.
Parece que perdura sabéreste así queda,
E asume-la bendita expresión.
Mata-lo tempo.

O tempo...
¡que se perda!,
Maino, diante nosa


Do libro INTEMPÉRIOME ( Corazón Cuestión)

sexta-feira, abril 28, 2006

Monólogo do vello traballador

Agora tomo o sol. Pero até agora
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera este sol que agora tomo.


Mentres o tomo, espero.

Celso Emilio Ferreiro
- De "Longa noite de pedra" (1962) -

quarta-feira, abril 26, 2006

X.L. Méndez Ferrín: homenaxe



"A arte e a literatura galegas
viven unha especie
de idade de ouro"

(foto: Miguel Núñez)

X.L. Méndez Ferrín. Para homenaxearte”: unha exposición colectiva de 34 artistas acompañada dun catálogo de 90 páxinas que renden homenaxe ao escritor galego candidato ao Premio Nobel de Literatura. Na Casa Galega da Cultura (Praza da Princesa, 2) de Vigo, ata o 28 de maio, en horario de 18 a 21:30 horas.
"Eu son só un pretexto para facer unha tertulia de artistas", comenta o propio escritor.
- Dirá o que queira mais non é habitual unha homenaxe artística así.
- É certo que é pouco usual. As universidades fan un libro dos colegas que se xubilan...
- Pero non é o seu caso...
- Non, eu non me xubilo, de momento.
- A exposición tamén é unha escusa máis para promover a súa candidatura ao Nobel.
- Bo. Os amigos aproveitan calquera oportunidade. ¡Ogallá mo deran! Non digo que non, mais calquera lingua que non sexa inglés, francés, alemán ou italiano practicamente non existe no mundo universal da literatura. Millóns de persoas falan chinés é só teñen un Nobel. Imaxínese para as literaturas españolas (galega, vasca e catalana).
- ¿Que situación vive a arte en Galicia?
- As artes plásticas en Galicia viven unha especie de idade de ouro dende case todo o século XX e especialmente dende a década dos cincuenta. Aquí temos a tiro de pedra a Leopoldo Nóvoa, un dos pintores máis importantes que saíron de Galicia. A Facultade de Belas Artes, o CGAC de Santiago e logo o noso MARCO contribuíron a este momento excelente.
- ¿O das letras é igualmente doce?
- Si, sobre todo o da poesía. A poesía nova galega está moi por enriba do que é usual na Península Ibérica. A poesía en lingua galega ten moita presencia fóra das nosas fronteiras.
(Fonte: Faro de Vigo.Mércores,26 de abril de 2006// Ágatha de Santos)

terça-feira, abril 25, 2006

Grândola, vila morena

Grândola, vila morena
Terra da fraternidade
O povo é quem mais ordena
Dentro de ti, ó cidade

Dentro de ti, ó cidade
O povo é quem mais ordena
Terra da fraternidade
Grândola, vila morena

Em cada esquina um amigo
Em cada rosto igualdade
Grândola, vila morena
Terra da fraternidade

Terra da fraternidade

Grândola, vila morena
Em cada rosto igualdade
O povo é quem mais ordena

À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade
Jurei ter por companheira
Grândola a tua vontade

Grândola a tua vontade
Jurei ter por companheira
À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade

José Zeca Afonso

rosanegra



1/2 de min mesma
voa entre a arquitectura
matemática e química perplexa
do 1/3 da razón xeométrica
e chego á conclusión empírica
de que a concentración
molecular da miña masa
é = a 5M
A tolemia elemental
da comprensión da Molaridade
non está escrita na miña
parte cerebral

domingo, abril 23, 2006

U-lo berro?

"O BERRO" (1893) de Eduard Munch
.

O berro está en A Porta Verde do Sétimo Andar!!

sexta-feira, abril 21, 2006

Polución no teu cimeterio

Desacougados quedan teus cravos vermellos
na cinza diluida na auga escura do meu froreiro.
Pasa o tempo coma o trafego sanguíneo
de arterias aforcadas en tolemias grasentas
desasistidos miserábeis en crucifixións verdes
nos dominios de grandes corazóns enfermos,
respiracións entrecortadas i exaltadas
cando os teus ollos húmidos perden soño en destellos
e asoman asedios de pipas ereitas
sobre das insinuacións marelas nas tebras
de patrias supostas no teu corpo verdescente
porque te venden, porque perdes monte
porque te quero verde mancomunada
porque te busco saudábel entre brétemas siniestras
e non sei se acaso te atopo nun ponto cativo
perdido no medio da Ría que agarda
a que moitos en recuperalo perdan a vida;
mais eu sempre te desfruto enferma
e gosto de verte universal redivida
no meu exceso volcánico de exaculación ideolóxica
porque te quero fodida antes que morta de medo
porque te rego de esperma curado de arrepío
porque cómpre saca-lo terror das tombas
nas que copulamos envenenados co tempo;
porque te alugan en nichos comunitarios
porque a cuota láctea non te enche o ventre
porque te tiran en fosas miña amada rubia galega.
Pero medrarán na polución dos cadavres as serpes
coma a semente, miña amada, coma a semente.
O povo é quem máis ordena, no mar e na terra
e tamén no pubis da matria nos cimeterios.
E ti, xuntacadavres, nada sabes destes misteres
mais as tebras chamarán por ti encantadoras
cando encendamo-la utopía no ultraista burato negro
onde amamos ó demo de pirola rabela e cornos alleos.

...... Os tempos son chegados, querida,
...... pro meu deleite no teu ventre de inferno.

Alfonso Láuzara

quarta-feira, abril 19, 2006

Mahmud Darwish, poeta palestino.


A necesidade de “inventar”
o soño e a esperanza.





Un símbolo da súa cultura palestina e un dos grandes poetas árabes da actualidade. Darwish estivo en Santiago convidado pola Asociación de Escritores en Lingua Galega e a Fundación Araguaney. Ven de recibir o Premio "Poeta Galego Universal".
El di que atopa na poesía a razón para vivir, e que lle axuda a ter a liberdade de expresar o que quere e a afrontar a dura realidade inventando un marco de imaxinación. As circunstancias nas que viviu fixeron que a súa poesía tivera que entrar no tema político, sen embargo pensa que o importante é que o lado político da poesía non faga desaparecer a súa beleza porque o poeta non pode falar coma un político. A relación entre política e poesía é complexa e cada poeta ten o seu xeito político de expresar a poesía.
Mahmud Darwish considera falsa a chamada guerra das culturas. Cre que a cultura internacional é unha mestura de todas as culturas que a formaron, e que estas culturas deberían seguir mesturándose e intercambiando ideas para formar esa cultura internacional que todos queremos. Parécelle triste que moitos consideren o extremismo coma unha raíz da cultura árabe.
Declara que quizais algún día medrarán as violetas nos cascos dos soldados; e aínda que a esperanza non estea á vista, debemos inventala; aínda que o soño de ter un mundo mellor está moi lonxe, debemos inventalo. Para Darwish a poesía loita contra a guerra con instrumentos que non son de guerra, pois se a poesía entrara realmente nunha batalla aberta contra as armas, perdería. Se a poesía sofre un ataque aéreo, debería escribir sobre a beleza das herbas porque a herba rexenérase en cada estación. Esas plantas son pois logo máis fortes có aceiro. A voz da poesía é a voz das herbas e non a voz dos avións ou das armas. A poesía loita contra a guerra con instrumentos coma o amor e a beleza. As herbas sempre gañan ao final. En cada rincón deste planeta houbo guerras e os tanques destrozan cultivos, mais aínda así atopamos que as herbas e as flores medran. Esa memoria debería de calar moi fondo no interior do noso ser. O poeta ten que ser moi fráxil e realmente moi simple. A forza da poesía reside na fraxilidade do poeta.

terça-feira, abril 18, 2006

Xa son 5000 visitas!!

Aportaverde
(de esquerda a dereita)
Alfonso Láuzara, Cruz Martínez, Luís Viñas,
Abilio Rodríguez e Rosanegra (Rosa Martínez)
- na Zona Vella de Vigo -
Enviamos un saúdo con moito afecto
ao noso compañeiro Alberte Momán,
que vai en Compostela!

A Porta Verde do Sétimo Andar
expresa a súa fonda ledicia e satisfacción por ter alcanzado xa a máxica cifra de 5000 visitas neste noso (e voso) blog, con procedencias de case todo o mundo, cando non levamos aínda un ano de existencia na blogosfera. Dende Galiza para o mundo... Saúde!
Moitas grazas unha vez máis ao noso nutrido grupo de colaboradores/as. Lembrade que a porta está sempre aberta. Pasade sen chamar!

segunda-feira, abril 17, 2006

Repichoka

Foto: A gata na xanela de Cruz Martínez

Imos celebrar unha repichoka poética canda os nosos amigos da Cova dos Ratos o vindeiro día 21 no seu local coa intención de rememorar aquelas antigas reunións no mesmo emplazamento, e onde algúns dos componentes da actual portaverde se coñeceron e compartiron palabras por vez primeira.

O recital é aberto a quen queira subir e acompañarnos coas palabras e a esperanza, estará con nós Manolo Pipas, compa entrañable agora coa alma en Oaxaca.

¿A qué hora? Ás 21:30
¿Enderezo? Romil 3, Baixo.
Agardámosvos.

domingo, abril 16, 2006

Leda e o cisne


O Zeus grego, casado con Hera, promiscuo como era, busca formas para a súa infidelidade, unha delas é disfrazándose de cisne para así seducir a Leda, que non pode poñer resistencia as artes do Zeus da lascivia.
Se falamos da representación que se lle dou a este mito ó longo da historia os gregos, os seus creadores, fixeron esculturas e pinturas onde se ve que Leda non se da resistido, pero tampouco é culpable. Non é ata a chegada do cristianismo cando se comeza a culpar a Leda, sendo representada de xeito relaxado e como aparvada, como se merecera en castigo a futura preñez. Atopei unha cerámica grega que representa o motivo, nós preferimos ésta.
Traio tamén un poema de Yeats con ese título: "Leda e o cisne" que traducín libremente a partires de varias versións castelás e portuguesas. Agardo a disfrutedes.
Abilio.





Súpeto golpe e as grandes ás aínda rebolen
sobre a femia que treme, a caricia na coxa
das palmas escuras, a caluga presa do bico;
o peito inerme é xa o seu peito.

¿Cómo os dedos en tremor poderían afastar de si
á divindade enxoita en plumas desas súas coxas entreabertas?
¿E cómo pode o corpo enfronte dese tan branco arroubo
non sentir na cima do peito o latexo alleo?

Estremece o corpo todo e enxendra
o muro derrubado, o teito, a torre en lapas,
morto Agamenón.

Baixo o trance suxeita polo sangue etéreo do aire
¿recibiría a rapaza algo de ciencia do poder dese bico
aberto na distancia?
W. B. Yeats.
A torre

Non hai coma caghar na natureza

Luís Viñas
Imaxe tomada o 13 de abril de 2006
en POnte Bora (Pontevedra)

quinta-feira, abril 13, 2006

Cruz Martínez


Unha viaxe a Oviedo. A cidade e a estatua que lle dedicaron a Woddy Allen inspiraron este poema.

É un día gris de outono
As rúas amosan un brillo que semella
unha lanterna acesa no canto dunha porta
Chove, e a humidade intérnase nos ósos
amodo
Percorre coma unha caricia nuns ollos ávidos
de formas
é visión de láminas grises que invaden
unha memoria
Liñas de edificios érguense coma árbores petrificados
ataviados con follas de cemento
deseños de séculos conviven nunha paisaxe
que amorea liñas diversas nun lenzo
Os volumes gravitan no espazo
adquiren movementos de frescura
que se senten na pel
e o ollo paraliza a luz das avenidas
que trazan somnámbulos tapices nas xanelas

Na praza, a imaxe dun Woddy Allen quedo
chíscache un ollo
De repente, a realidade é un semáforo en verde
unha cabina
transeúntes con présa

Non obstante
a estatua do home fai análises de si mesmo

quarta-feira, abril 12, 2006

As Mãos e a Sombra


Louvor a Camus

...E veio Camus, na quietude, ao longe,
E semelhando um solitário monge,
Amante do silêncio e solidões:
Mundo se sonhos irreais e alados
Que fala, em tradição, de antepassados,
Do épico imortal, que foi Camões!

Ó paisagem idílica e serena
Que nos deslumbra a alma, como avena,
Que nos enchesse a alma de canções subtis!:
Camus, em luz de sonho adormecida,
Ao ver-te em quietude apetecida,
A nossa alma sente-se feliz:

...Porque é possível a felicidade
Nessa paisagem de serenidade

A. Garibáldi


Do livro: Voz Insubmissa ( Braga 2002)

O pasado nas horas

sempre agardo a que esquezas
a que esquezas o meu silencio
pero non deixes de amarme nunca
na miña ausencia
.......... ás veces permanente
tamén te amo
en silencio
como sabes
......... ou non


Alberte Momán
(Premio Rosalía de Castro de Cornellà)

terça-feira, abril 11, 2006

"MAR ADENTRO" ¡the best!

"Mar adentro" conmove no Xapón e convértese na cinta española (cuasi-galega) que máis recada.
O filme baseado na vida do tetrapléxico galego Ramón Sampedro liderou a recadación entre os tres filmes españois estreados no Xapón en 2005.
“Mar adentro", do director Alejandro Amenábar, exhibiuse entre abril e novembro de 2005 e recadou 140 millóns de iens (1,2 millóns de dólares), segundo a distribuidora Toho Towa. O filme chegou ás salas de cine baixo o título "Un soño que voa sobre a auga" ("Umi o tobu yumei"). Os nipóns conmovéronse coa vida do tetrapléxico Ramón Sampedro, que morreu en 1998 tras inxerir cianuro logo de demandar infructuosamente que lle fora aplicada a eutanasia. A cinta gustou e o público respondeu en taquilla, desbancando así a Pedro Almodóvar, o director español máis taquilleiro no Xapón.

segunda-feira, abril 10, 2006

UN CEMITERIO DO IMPERIO ROMANO


No xornal “ 20 minutos” do 28 de marzo. Puiden ler un artigo
de non máis de 16 liñas co título, incluido nunha estreita columna
chamada “20 segundos”. Chamóume moito a atención e quixen
escribir algo, aínda que fose un pouco tarde, sobre un suceso
tan curto na súa extensión pero tan importante para a nosa historia.
Esta cidade en si mesma agocha tesouros arqueolóxicos de gran
valor na profundidade metropolitana: “Un equipo de arqueólogos
ha descubierto en un solar de la calle Areal un ara funeraria
romana en perfecto estado de conservación, además de varios
trozos de cerámica y monedas de los siglos II y III”.
Segundo explican; poida que a ara pertenza a emigrantes
xa que os apelidos non son comúns na Hispania Romana,
polo que este dato debería soterrar calquera prexuizo.
Se a emigración existe xa hai tanto tempo en Vigo,
todo vigués nativo pode ser descendente de emigrantes
sen que o saiba. Así que por esta razón, todos seriamos
vigueses pero con distinta procedencia.
Logo desta reflexión, eu pregúntome…
¿ por que existe a xenofobia no mundo,
se non ten razón de ser?...

rosanegra


domingo, abril 09, 2006

Dedos homicidas

Cando menos o esperes,
sentirás un fugaz calafrío,
un belisco na alma
e un nó desatándose cara os adentros.

Escoitarás ouveos, máis alá, na outra beira,
chapúceo de remos,
e unha man que arrima un pálido candil
ao teu rostro invítate a embarcar
-non esquezas a tarxeta de crédito, cambiou
moito a nosa mitoloxía.

Cando baixes a garda, chamará a túa porta
con furtivos cotenos de néboa
e pronunciará o teu nome
coa voz entalada dos seres de ultratumba.

É doado.

............ As parcas poden equivocar o fío,
enredar as madeixas, e a errada tesoira,
predestinada para o teu veciño,
ao pigmeo que carga hábil a súa cerbatana
no medio da selva,
........................... curte, sen máis, a túa.
Tantos séculos tecendo e destecendo
derivan en artrose, en dedos homicidas.


Rafael Viñó

sexta-feira, abril 07, 2006

REGATO (Salmo fluvial)

Póñote
na palma
da miña man,
pabío de auga,
e tanxes na túa canora veta
a melodía clara
do corazón.
.................. Entoas
o asubío cumprido
do labrego
tras o seu honesto labrantío;
apertas os dons que ofrece a terra
e os coces a lume virxe,
estrela
derramada,
espora do aire

Teu vén sendo
este instante coreado
á medida do noso andar,
ao son da aurora.

Ao correr do teu curso
pola túa precipitada prata,
vas gran a gran,
......................... peneiras
a encambrada pebida
que aínda somos,

que rola cara a nada.

Telmo Fiz

quarta-feira, abril 05, 2006

Deartháireacha (Irmaus)

Siúlaíonn scata fear lem chois.
Ní aithním iad. Is coimhthíoch liom iad.
Ach tusa, atá i bhfad i gcéin,
thar gaineamhlaigh, thar locha,
thar machairí, thar oileáin,
mar dheartháir a labhraim leat.
Más leatsa m`oíche,
más é do gholsa a ghoileann mo shúile,
más mar a chéile ár dhá scread,
mar dheartháir a labhraim leat.
Cé nach ionann ár bhfriotal,
agus tusa gorm, mise geal,
más cosúil ár gcneácha,
mar dheartháir a labhraim leat.
In ainneoin a bhfuil de theoranta,
in ainneoin ballaí agus claíocha,
más ionann ár dtaibhrimh,
mar dheartháir a labhraim leat.
D`aon tír amháin sinn,
aon choimheascar amháin againn beirt.
Seo dhuit mo lámh,
mar dheartháir a labhraim leat.

Poema “Irmaus” de Celso Emilio Ferreiro.
Traducido ao gaélico irlandés
por Sean UA Suilleabhain.


Pola irmandade galego-irlandesa!!
Guinness is good for you! Saúde!

terça-feira, abril 04, 2006

VOLVER: Pedro Almodóvar e Carlos Gardel

Na escena: Penélope Cruz, cantando
.
No último filme de Pedro Almodóvar tres xeracións de mulleres sobreviven ao vento solano, ao lume, á loucura, á superstición e aínda á morte a base de bondade, mentiras e unha vitalidade sen límites.
"Volver" non é unha comedia surrealista, anque en ocasións o pareza. Vivos e mortos conviven sen estridencias, provocando situacións hilarantes ou dunha emoción intensa e xenuína. É un filme sobre a cultura da morte na Mancha natal de Almodóvar, onde os paisanos vívena cunha naturalidade admirábel. Así, a maneira na que os mortos continúan presentes nas súas vidas, a riqueza e humanidade dos seus ritos... fai que os mortos non morran nunca.“Volver” destrúe os tópicos da España negra e propón unha España tan real coma oposta; unha España branca, espontánea, divertida, intrépida, solidaria e xusta.
(...)
Volver
con la frente marchita
las nieves del tiempo
platearon mi sien.
Sentir
que es un soplo la vida
que veinte años no es nada
que febril la mirada
errante en las sombras
te busca y te nombra.
Vivir
con el alma aferrada
a un dulce recuerdo
que lloro otra vez.
(...)
Intérprete: Estrella Morente
(versión flamenco)

domingo, abril 02, 2006

soños de ultramar



Sen gravidade
a mañá entra pola mar plena
enche a praia en coito cíclico
e deixa soños rotos de ultramar
ánforas moídas en arxila redonda
todas as lembranzas sementadas
na baixamar, neste olvido permanente
cada anaco é fragmento dun seísmo antigo
faragullas nostálxicas
portan a palabra que foi dita
para repetir aquí a vida nun vaivén
serán os outros que nos lean
en abril.

Luís Viñas