terça-feira, novembro 29, 2005

Un poema de Minus Bálido

Prantas en Mugardos
Flores doutro mundo
Lobotomías para frores
Desgarros no pulmón-estrela
Eucarestías con grelos
Incomunicación e protosoedade
Silveiras e ortigas
Ortigueiras e carballeiras
Azul profundoŠ maremagnum
Respiración con gaitas
Roncos e articulacións varias
Pintas de onte
Cores de hoxe
Desenfocadas na pantallaŠ
Amor e carne
Sucicidios a cotío
Desesperados de mentira
Solicitamos ao baleiro
E non podemos
Máis que rir e mirarnos
Perseverar
Perversear
Soñar...
Comer máis froita
E cuspir aos carros
De policía ou non.

Unha palabra

Eu, que a estas alturas da vida,
xa non creo o que leo,
que finxo cada vez que trazo un verso,
e sei que non interesa, nin a min nin a ninguén.
Eu, que retirado como no poema de Jaime Gil de Biedma, /
nunha casa rural, cunha pequena horta,
maceiras, un curral de escasas galiñas,
e un andel con uns poucos libros fieis.
Eu, tras desta xanela
por onde se verte a secreta luz de febreiro,
decátome de que nada ten importancia,
de que todo fuxe cara o outro lado das montañas
para non volver. Eu, nugallán por vocación,
acepto a vida como ven, e non agardo
outra cousa que outro día máis idéntico a este mesmo día. /
Con indiferencia repaso quen fun,
cales foron os motivos que me levaron ata hoxe.
A min, digo, tamén me gustaría ser outro.
Ser Lord Dunsany paseando por Carcasona.
Ser aquel paisano cun feixe de vimbios na man
atando a viña, ou calquera que este momento estea
cruzando a estrada, por dicir algo, rumbo do supermercado. /
En silencio acepto quen son ou quen creo ser.
Con indiferencia deixo entrar a luz deste febreiro,
e tamén a miña vida, porque nada agardo.

Só unha caricia, unha palabra.

Rafael Viñó

domingo, novembro 27, 2005

Outra terra

........................................................... Habitaremos
........................................................... mundos de fantasmas
........................................................... (canción)
.............................................................. Oswaldo Rodríguez

Outro aeroporto
outra terra outro mar
outras nubes outro hemisferio
Vai calor e ti tremas
cando baixas do avion
e sobes outro escalon na vida
As maletas pechadas
polas chaves das feridas
que pode ou non curar o tempo
Levas nas maletas grandes
roupa libros cadros e discos
e instrumentos que non daras afinado
e na pequena a tua boigrafia
en papeis orixinais e copias
axendas fotos e cartas
e documentos con estupidos cuños
Outra cidade outra carretera
e outro semaforo que che fai parar
e logo di que pases
Outro barrio outr@s veciñ@s
outra casa outros cuartos
outros sorrisos outras penas
outro complicado equilibrio
e as mesmas maletas
que coas chaves das lembranzas
ti non podes abrir
Prova coas chaves da utopia

(1-00)

Manolo Pipas

CASCA

Aquí nos basta abrir de par en par
a folgada camisa
e sentir na pel pura
a intimidade do aire.

A sincera caricia do vivir
esgaza a súa casca
e taxa moi polo alto
a valía dun pétalo.

Vede: ensánchase o arraigamento
na terra temperán, onde xermola
este apertado tallo
de malogrado xullo.

Arrastra o ávrego os seus esponsais.

A súa mendicante dote.

É neste instante
cando tendes a túa man aberta
para ofrecer o corazón benigno,
alleo a tanta blasfemia e amargura,
limpo de culpabilidade,
sen pedir nada a cambio.


Telmo Fiz

quinta-feira, novembro 24, 2005

A palabra

A voz cobizosa non pode coa palabra,
que é un escachamento,
unha anguria, un témpano,
unha brétema covarde que invade Brigantium,
un claustro sereno.
Cada palabra é un beizo,
un peito, unha folla seca,
un agromar en azos de rebeldía,
un repousar do silencio,
un amencer brillante,
un verde triste,
un ocre,
un ouro mol que se bebe lentamente en cáliz sagrado.
Pasa o tempo e queda no ar un sopro,
con suspiros, risas, bagoas,
acochando o sangue quente
na soidade do camiño estreito.
Cando retorna: fire, ama e deleita
alporizando os ríos mansos,
atravesando centilantes lámpadas ,
penetrando en cada recanto ácido,
en cada celeiro escuro,
en cada cova estraña.
E vólvese fermento, gromo , grao
esperma milagroso
e sabia que embriaga
a lucidez dos homes.
.....................................Luís Viñas

quarta-feira, novembro 23, 2005

Ensaio sobre a Cegueira (Editorial Caminho, 1995)


“Trata-se de uma situação em que toda a gente cega e, a partir daí, ninguém sabe conviver, onde ir ou o que fazer, porque o mundo está organizado para quem vê. Então, sobem ao de cima os instintos maus, a necessidade de sobreviver contra os outros. É um livro duro. Mas os livros podem pouco. Se pudessem muito, se pudessem tudo, imagino que a humanidade seria mais feliz. Desejaria que o Ensaio sobre a Cegueira fizesse pensar, que ao lê-lo as pessoas perguntassem a si próprias: «É assim que somos? Aonde nos leva o caminho por onde vamos?» Se tal suceder já poderei dar-me por satisfeito.Vamo-nos habituando às coisas más, dolorosas, alucinantes. E perdemos a sensibilidade, a capacidade de reagir às coisas más, de combatê-las. Este livro é, de uma maneira transposta, a metáfora do medo real. Tinha que ser duro, porque o mundo é duro e violento. Foi a consciência desta sociedade que é a nossa que me levou a escrever este livro. É como quem cumpre um dever, uma obrigação. Se penso que as coisas estão assim, tenho que dizê-lo... Como se dissesse: como vamos? vamos mal. Não posso mudar o mundo, por isso a minha contribuição é escrever um livro onde o denuncie. E o leitor irá decidir até que ponto isso lhe interessa."

José Saramago

segunda-feira, novembro 21, 2005

DA PALABRA INDECISA

mol morno xofre baixo a peneda

o meu agonizo teu espenica

brúa este corazón sen voltas

fumega sen noite a presa palabra

durmente baixo o ceo da boca

indecisa



abilio rodríguez.

domingo, novembro 20, 2005

rosanegra



O home coma kamikaze das ideas
Suprímese a si mesmo cada mañá do ser
Xa non ten acougo a verba que dou vida
A esencia da noite dos tempos
A inutilidade dos membros faise feito
Coa esterilidade do poder
E xa non existen mais ca números primos
Detrás dunha pantalla dun ordenador calquera
O home é a prolongación dun futuro efémero
Mais a quen lle importa a verdade
Se o único real é foder ao irmán
Con aleivosía e disimulo enfermizo


Erótica - Alberte Momán

levas-me dentro
molhado na tua vulva
trémulo

com a excitação própria do proibido

(de "Erótica". Prémio Francisco Añón de Poesia 2004)
Alberte Momán

sábado, novembro 19, 2005

Lembrando a Xosé Carlos O'Framinor

EU SON ECO

Eu son eco
do eco das estrelas dos teus ollos,
cuspindo a miña boca seus poemas,
pois quéimanlle de cote nos seus beizos.
Eu son eco
do eco barulleiro, e silandeiro,
onde as estrelas, lumes, reverberan
tanxendo as loiras cordas dos cabelos:
estáticas fervenzas penduradas
no azul do íris dos teus ollos.

Eu son eco das túas verbas,
maruxía amante do Nordés que sae do peito.
Agárdote, estragado,
coa buguina arrepañando belas bolboretas,
sorrisos de "madona" misteriosa
e voo da neve dos teus dedos.

Eu son eco
e música de esferas
no ceo escintilante, de turquesa,
e dos degoiros tolos do meu peito.

Poema do libro " Faiscas e Folerpas"

sexta-feira, novembro 18, 2005

Cruz Martínez


CHOVE, É UN DÍA MARRÓN
percíbese unha estraña melancolía
.....................................................no ar
A mañá semella unha sinfonía inacabada
...............................................balada de outono
interpretada na quietude dun solpor
..................................................aparente
Pingas frías baten nas fiestras e xacen nos vidros
nunha perfecta interpretación dramática
O silencio acada temidas sombras
..................................................tépedas
e traspasa extensións grises coma nave illada
......................................................no inmenso océano
Os ocos das feridas atravesan longas avenidas
dunha cidade que se move ás présas
Os ollos formulan preguntas escuras
as repostas son estatuas mudas
nas prazas dunha evidente noite pecha
Pombas inmersas no seu holocausto
son asasinadas por un decreto, supostamente
.................................................................necesario

Chove, é un día marrón

Se soubese, faría cos elementos precisos
un blues, adecuado aos gatos que moran
................................nas inmediacións do inferno

quarta-feira, novembro 16, 2005

Lira Vargas


A noite era fria, Nair arruma uma pequena mala e vai para a rodoviária.
Chega no Rio de Janeiro ao amanhecer e sem rumo, segue pelas calçadas
até que chega na praça. Senta ao lado daquela pessoa ainda adormecida
em plena luz do dia. Fica olhando-a com carinho. De repente Sarita acorda
e depara com Nair. Apresentam-se e falam de seus problemas. Nair é muito
animada e diz que juntariam seus sonhos para saírem daquele pesadelo.
Nair trouxera algum dinheiro e procuram uma pensão. Trata de Sarita e
procuram o posto médico para saberem do resultado, e ficam sabendo
que Sarita tinha apenas uma virose e que o exame de HIV fora negativo.
Comemoram com alegria, até que Sarita confessa a Nair que era travesti.
Nair sorri daquele episodio e tramam projetos de vida. No pequeno quarto
Nair canta musicas da igreja para treinar a voz. Os dois fazem duplas com
musicas populares.

Fragmento do relato “ POR UM LUGAR NA CALÇADA"

Un poema de Gustavo García

Detrás de tí,
......... a cidade,
atroz, imensa, assasina.
Mas ti como si nada
seguias guiando a tua voz
aos limites incostestáveis

........ do pentagrama.
Eres sinsonte, voz de vida
inalcanzável.
I eu agardando
a que me cantes
como se esconde o sol
e saes tí,

....... lua cheia da cançom.

Gustavo García

segunda-feira, novembro 14, 2005

Entrevista en La Voz de Galicia

Los poetas saltan sobre la Red
Reportaje / Creatividad cibernética.
El colectivo vigués A Porta Verde do Sétimo Andar pasa de las reuniones de café a compartir su afición volcando sus trabajos a través de un blog.
(B. R. Sotelino. Vigo)

Los canales subterráneos de la creatividad se mueven cada vez más a través de Internet. Es el caso de A Porta Verde do Sétimo Andar, un colectivo vigués básicamente dedicado a la poesía, pero también abierto a todo tipo de manifestaciones artísticas. El grupo surgió hace aproximadamente cuatro meses de la escisión de otro, Formas Difusas. Como explica Alfonso Láuzara, uno de sus integrantes, «a característica que nos define é que nós somos descaradamente galeguistas, pero ao mesmo tempo con vocación universal e cosmopolita, interesados por acercarnos a outras culturas e países». El núcleo, junto a Láuzara, lo forman Luis Viñas, Cruz Martínez, Alberte Momán y Rosa Martínez, pero cuentan con un nutrido grupo de colaboradores. A través de un blog ( http://aportaverde.blogspot.com ), vuelcan sus obras en el espacio virtual compartiendo su afición literaria con todo aquel que desee abrir la puerta. «Trátase dun novo espazo creativo netamente galego, e aínda que hai moita poesía, é benvida calquera outra forma de expresión: fotografía, banda deseñada, pintura, música, etc. Desde que empezamos levamos xa máis de 1.700 visitas, que non está nada mal», comenta. Algunos publican sus propias creaciones. Otros también hacen homenajes a sus autores favoritos recordando algunas de sus piezas. Como curiosidad, Láuzara apunta que si bien a maior parte dos que entran no blog son de Galicia, o segundo país que nos visita é EE.UU.». El pasado sábado, el grupo realizó una presentación pública con un recital poético en el café Lenda Moura. Hasta ahora, las reuniones en los locales eran lo habitual: «Estabamos acostumados ao contacto físico e aínda que a canle de comunicación é mellor porque abarca máis e é un instrumento eficaz de cohesión, a nosa intención é tentar reunirnos cando podamos. Antes era case todas as semanas». Las xuntanzas, de hecho, también se llevan a cabo con colectivos gallegos de similares características.
(La Voz de Galicia. L8 / Vigo. Jueves, 27 de Octubre del 2005)

sexta-feira, novembro 11, 2005

CEPA

¿Quen me vai acompañar
nesta embriaguez,
nesta bondadosa hora
sen ataduras
e obrigación algunha,
agás darse ao lecer?

Que vendime a alegría a nosa cepa
e sexa de bo agoiro
ir apertando a nosa uva na lagarada,
cóbado con cóbado sempre,
en honesta compaña.

Sexa verdade o zume no padal.

Apuremos o trago,
dure no seu cometido
canto logramos,
dure o seu sedimento, e arraigue o pouso
da confiada alegría
nos nosos corazóns.

Telmo Fiz

Lume como o prestige

O sol cobrese en lariño
e non son as nubes

o sol cobrese en lira
e non é un eclipse

o sol cobrese en quilmas
e non son as neboas

o sol cobrese no pindo
e non son as mareas vivas
do crudo inverno

o sol cobrese en karnota
polas novas mareas de morte
do lume humano dun real inferno
(8-o5)

Manolo Pipas

quarta-feira, novembro 09, 2005

abelloar do sangue


Neste día
coloco esteos de salgueiro
no abelloar do sangue
que poupa en zig-zag coma unha serpe
e fende os mares de titanio
cunha fita vermella ato o corazón ígneo
que se torna un tucano doméstico e calado
no abalar das horas veñen minutos da distancia,
a lembranza, a voz, a árbore, a pedra
a luz dunha mañá de inverno,
cando a vida era un glosario ensarillado de verbas,
esnaquizadas de silencios e de esperas.

Luís Viñas

terça-feira, novembro 08, 2005

Pinga da memoria

Afumei o corazón en cada calada,
soñando contigo no fondo do bar,
pensándote en cada verso da miña libreta,
onde sucias palabras emerxen,
cando penso no que deixei escapar.

... … E agora lamento, non ter falado a tempo…


Alberto Fernández

domingo, novembro 06, 2005

BATEAS

Aquelas tardes de xuño,
de tanzas, anzol e miñoca,
esparexidos sobre os húmidos
e os encouzados aveños

da gamela. Unha voz
na rampla, con desgusto
roga, como se fosemos
a dar a volta ó mundo.

O proído prematuro,
igual, dalgunha maneira,
a estas tardes de adulto,
cando comezas un verso.

Vogabamos máis alá
do peirao, máis alá, xusto
máis alá do acordado,
con sesgada proa rumbo

ás bateas, con aquel
entusiasmo un tanto obtuso
de encontrada liberdade.

Algo semellante, xulgo,
a este oficio de pericia,
de paciencia, de desgustos:
“tan pronto sentas picar

pega un tirón, suave e brusco,
cara arriba”.

................... Pero peces
e versos, son moi astutos,
nos deixan o anzol limpo.


Rafael Viñó

quarta-feira, novembro 02, 2005

Presentación: A PORTA VERDE



APORTAVERDEDOSÉTIMOANDAR


O Sábado, día 22 de outubro, tivo lugar en Vigo, no local de Lenda Moura a presentación pública do grupo APORTAVERDEDOSÉTIMOANDAR.

Aínda que non pretendiamos que fora un acto de masas, foi para nós unha satisfacción
ter entre o público cun nutrido grupo de persoas, neste salto do espazo virtual a rúa.

O acto contou coa presenza dos membros fundadores do grupo e dalgúns dos nosos colaboradores. Leron poemas as seguintes persoas: Alfonso Láuzara
Cruz Martínez
Rosanegra (Rosa Martínez)
Luís Viñas
Abilio
Manolo Pipas

Tamén se leron textos doutros colaboradores que non puideron asistir ao acto:

Minus Bálido (Alfonso Rodríguez, Ourense)
Orisel Gaspar (Cuba)
Rut Rey (actualmente vive en Madrid)
Telmo Fiz ( A Fonsagrada)
Rafael Viñó (O Morrazo)
Carlos Tataje (Perú)

E contamos coa colaboración do pintor Diego de Giráldez.na elaboración do cartazo.

Despois de catro meses de presenza na rede, son máis de 2000 as visitas recibidas no nosa páxina, no ánimo de ampliar este espazo seguimos convidándote a que participes poñéndote en contacto con nós : aportaverde@gmail.com

traba-lingua

lingua limacha largacía
lingua lique guerla
con gula
lingua limo lento lingam engole
lingua lagarta buliga
gabea
gurgulla
lingua lombriga
o seu gume auga gorece
legado de gozo o seu ámago longo
bífida ou lambeteira
anguía ou londra
lingua gulosa
lingua lábil
cunnilingua


elvira riveiro tobío

terça-feira, novembro 01, 2005

A papá

.
........ .. O tristeiro soar do sino aínda me fire
............. e bate na miña alma como un martelo
................................................................... bate
...................................................................... bate ..
............___________________
......... Non chego a comprender
........ porque un corpo amado xace inerte
........ A existencia doutro tempo semella un soño
................................................................... cinza
....................................................................... nada
........ e entrégome á memoria dunha pantasma
........ que pronuncia sílabas frías
........ por entre o xeo dunha mortalla

................Cruz Martínez



Tiña 7 marzais nos meus ollos
e 7 ilusións
cando a irrupción da morte
petou na porta do corazón
e entrou o vento
e zoando traía unha despedida amarga
meu pai
un bico, na pálida meixela
sinalou un adeus final

rosanegra